Ik heb mevrouw Romance ooit gevraagd of ze slechts één soort voedsel kon eten voor de rest van haar leven, wat zou het zijn? Ik verwachtte dat ze ‘Italiaans’ zou zeggen, maar ze verraste me met ‘Japans’.
Nou, ik denk nog steeds dat ik zou antwoorden met ‘Italiaans’ en ik zal je vertellen waarom. Ik ben verdomd stiekem! Als ik me ooit verveelde van het eten van Italiaans eten (onwaarschijnlijk, natuurlijk), zou ik gewoon naar Gorizia kunnen gaan en een heel nieuw voedselimperium zou voor mij zijn.
Wat of wie op aarde is Gorizia, ik hoor je vragen. Wat kan mogelijk zo’n ongelooflijke oplossing bieden voor dit vreselijke ultimatum? Gorizia is een beetje Noordoost-Italiaanse stad aan de Sloveense grens. In feite is het over de grens, met een voet in beide landen. De Sloveense naam is trouwens Nova Gorica.
Maar het is aan de Italiaanse kant waar de magie gebeurt. Het laatste weekend van september ziet dit rustige, mooie stadje getransformeerd in het paradijs van een foodman!
Van de laatste donderdag tot zondag van september verschijnen de kraampjes van over de hele wereld in de geplaveide straten om Gusti di Frontiera te bewerkstelligen – of ‘smaken van grenzen’. Elke straat wordt een dorp dat het verhaal van verschillende delen van de wereld vertelt met de internationale taal van eten!
We waren zo blij toen onze vrienden Cristina en Daniele zeiden dat ze ons daar naartoe wilden brengen. Vooral omdat dit de 10e verjaardag van het festival zou zijn.
We liepen rond de straten die de ongelooflijke aroma’s van voedsel uitchait uit meer dan een dozijn verschillende regio’s. We waren in ons element. 20 verschillende landen werden vertegenwoordigd door meer dan 265 kraampjes – elk met voedsel dat ik wilde eten. Het was verbijsterend op de best mogelijke manier.
Gelukkig is Daniele een man van planning en overtuiging, en hij plande snel een route door de dorpen voedsel, zodat we geen enkele hap zouden missen. En oh de hapjes om te proberen!
Laat me het spellen – niet omdat ik twijfel aan je verbeelding, meer omdat praten erover me gelukkig maakt! De straten zaten vol met bunting en biertenten. Er waren verbazingwekkende Calabrese vleeskraampjes uit het zuiden van Italië, substantiële grills met rekken en rekken met char-grill ribben uit de Baltische staten.
Eén kraam uit Kroatië had zelfs hun eigen houtgestookte broodoven binnengebracht-een aanzienlijk met steen beklede ding aangesloten op een trailer. Het brood dat uitkwam was vergelijkbaar met een Turkse pide – een soort pizza – en was uitstekend. Er waren kraampjes met stapels olijven uit de med, immense Parmeesans uit Parma, bijzondere panini gevuld met ‘Milza’ – milt in het Engels!
Gigantische Duitse pretzels bedekt met kaas en spek trokken mijn aandacht, net als de Grappa -kraam. Grappa is Italiaans voor ‘Rocket Fuel’ en ik ben dol op het spul! In het Franse ‘dorp’ konden we het niet helpen, maar hebben wat raclette en aardappel uit een goede Raclette -machine. Het grillt vier gehalveerde kaaswielen tegelijk totdat de kaas vloeibaar is, dan gieten ze het gewoon over je gekruide aardappelen. Ongelooflijk!
En natuurlijk moest ik een paar biertje proeven. Laško is een Sloveens bier en-vooral op een warme dag gevulde dag-is de hemel op de lippen!
Mooie gazons met cafés onder bogen omgeven kleine piazza’s, vers fruit, chillis en kruiden, Oostenrijkse strudel, hele lammeren die langzaam roosteren op spits, Kroatische tapasplaten, Spaans vlees …
Maar een ding waar we overal op jaagden was een creatie uit de lokale regio: Frico. Frico is eigenlijk een panful kaas gekookt in een cake. Het smelt, wordt dan knapperig aan de buitenkant, maar blijft kleverig en op de een of andere manier luchtig in het midden. Het is zo rijk, maar inderdaad heel erg goed!
En toen was er de ongelooflijke reeks snoepjes! Eén plaats was slechts een hele kraam van gehard chocolade gegoten in de vorm van doe -het -zelf gereedschap! Je zou een hamer kunnen eten of kauwen op een cirkelvormig zaagblad. Briljant.
We hebben zelfs een Triestino -specialiteit gevonden: Gnocchi gevuld met pruimen in een kaneelsiroop! Verrukkelijk. Gigantische potten van Nutella beloofden chocolade -pannenkoeken, wat leek op fruit was in feite marsepein, en er waren rijen en rijen cakes, taartjes, koekjes, petit fours … noem maar op.
Als je dorst kreeg, elke paar kraampjes, was er een bierkraam met brouwsels uit Duitsland, Kroatië, Slovenië, Italië, Ierland, Spanje en natuurlijk de Tsjechische Republiek. En als je geen biertje leuk vond, zou je naar ‘Borgo Latino’ kunnen gaan en de Mojito van het Cubaanse dorp proberen.
Als alternatief kunt u onderweg altijd een van de kleine wijnwinkels bekijken. Eén plaats was vroeger een oude apotheker en gebruikte de oude laden om hun beste wijn te tonen.
Het festival was nog twee dagen aan de gang toen we daar waren, en je kon het gebouw en het gebouw van de sfeer voelen. Het zou briljant zijn geweest als we tot de zondag hadden kunnen blijven. Ik heb het gevoel dat de finale een spektakel zou zijn geweest.
Maar nogmaals, als we daar meer dan één dag zouden blijven, zouden het ons zijn geweest dat mensen het spektakel zouden noemen: denk dat mensen exploderen van te veel eten.
Als je ooit Monty Python de betekenis van het leven hebt gezien, weet je wat ik bedoel!
Windvloeistofdi frontiera
Gorizia, Italië.
www.comune.gorizia.it
Afbeeldingen van mevrouw Romance en kaart met dank aan de Gorizia -startpagina.